هنوز به خوبی روزهای آغاز طلبگی را به یاد دارم، فضایی متفاوت از دبیرستان. دل کندن از دبیرستان و دوستان صمیمی و وارد شدن در فضایی با که هنوز با آن خو نگرفته بودم برایم سخت بود. نمی دانم شما هم درچنین موقعیتی واقع شده اید یا نه؟
یادش بخیر! اون اوائل حس غریبی به آدم دست می داد. به جایی رفته بودم که همه چیز آن برام تازگی داشت؛ از ساختمان و محیط آن گرفته تا آدم هایی که اونجا باهاشون برخورد داشتم، حتی رفتارها آنها هم برام بویی از تازگی به همراه داشت.
بگذریم! این غریبه های ناآشنا به مرور همگی برام آشناهای قریبی شدند که دل کندن از آنها دیگه برام ساده نیست.
یکی از این غریبه های ناآشنای روزهای اول طلبگی، اساتیدی بودند که سر درس ها حاضر می شدند؛ نوع گفتار و رفتار و حتی لباس آنها نیز متفاوت از معلم ها و دبیرانی بود که تو مدرسه و دبیرستان دیده بودم.
روزها می گذشت و هر سال با اساتید جدیدی آشنا می شدم. در این میان با استادی آشنا شدم که تمام اوصافی که از اساتید اخلاق شنیده بودم را یکجا در خود جمع کرده بودو مصداق این بیت بود:
آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری
گویی همین دیروز بود که بلاخره قرار شد در کلاس استادی که بارها وصف آن را شنیده بودم حاضر شوم. عالمی متواضع و فروتن، ساده زیست با ضمیری روشن از نسل علمای نجف که علم و عمل را با هم در آمیخته بود. این استاد دوست داشتنی کسی نبود جز آقا شیخ تقی خاتمی.
کهولت سن آقا شیخ تقی خاتمی هم نتوانسته بود مانع از برقراری ارتباط صمیمانه ی ایشان با طلاب جوان مدرسه شود و هنوز هم که هنوز است هر سال دوستان ما سعی می کنند به دیدار این استاد بزرگ نائل شوند.
هنوز هم مسجد چهل ستون زنجان توصیه های این استاد بزرگ را که می فرمودند: «اگر دنیا هم می خواهید درس بخوانید اگر آخرت را هم می خواهید خوب درس بخوانید... » به یادت خواهند آورد.
هنوز به یاد دارم روزی را که من و هم حجره ام تصمیم گرفتیم ایشان را برای ناهار به حجره ی خودمان دعوت کنیم و ایشان در کمال تواضع و فروتنی دعوت ما قبول کردند سر از پا نمی شناختیم.
هنوز به یاد دارم که ایشان حتی از مشکلات مالی شاگردان خود نیز باخبر می شدند و در حد توان به وضعیت آنها رسیدگی می کردند.
هنوز زمزمه ی توصیه های ایشان به نماز شب و ساده زیستی و راستگویی در حلقه درس اخلاق ایشان آویزه ی گوش طلاب مدرسه امام صادق (ع) زنجان است.
